Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

χωρίς τίτλο.

Απ'τη στιγμή που θες πολλά πράγματα ταυτόχρονα, εν τέλει καταλήγεις στο να μη θέλεις τίποτα ουσιαστικά. Μα έτσι δεν επικεντρώνεσαι πουθενά, δεν κοπιάζεις -πρακτικά- για τίποτα. Όποια αιτία και αν έχεις, όποια δικαιολογία και αν προβάλλεις στον εαυτό σου, το σίγουρο είναι πως πρέπει να αλλάξεις ρότα, να κάνεις άλλες επιλογές.

Ναι, αδικίες συμβαίνουν και ναι, σε παίρνουν από κάτω.
Μπορεί να σου χαλάνε τη μέρα.
Μπορεί να σου αλλοιώνουν τη συμπεριφορά.
Μπορεί να σε κάνουν μίζερο.

Η αλήθεια όμως είναι ότι μπορεί να παραμένεις προσκολλημένος σε αυτές και να τους επιτρέπεις να έχουν την επίδραση αυτή πάνω σου. Να μη σκέφτεσαι πλέον τι συμβαίνει γύρω σου, τι σου προσφέρεται κλπ. Αλλά, αντίθετα, να ελπίζεις, να προσδοκείς, να περιμένεις. Μα έτσι ζείς ουσιαστικά? Σαφέστατα όχι. Στη χειρότερη περίπτωση μπαίνεις και στη διαδικασία της υποκατάστασης. Κάνεις όντως επιλογές, φαινομενικά αφήνεσαι. Όμως στόχος σου δεν είναι να ζήσεις όλα όσα εκείνη τη στιγμή "ζεις" (επιφανειακά, χωρίς κανένα θετικό συναίσθημα) αλλά να προσπαθήσεις να ζήσεις αυτό το "άλλο", αυτό που μέσα σου θες, μέσα από πράγματα που το θυμίζουν ή που απλά σε κάνουν προσωρινά να ξεχαστείς. 

Τι το γνήσιο μπορείς να χτίσεις έτσι? Τίποτα. Για αυτό και είναι εξ ορισμού λανθασμένος ο συγκεκριμένος τρόπος διαχείρισης. Η συνεχής ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων σκέψεων που σε αποτρέπουν από την ενασχόληση με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο και την εκτίμηση οποιασδήποτε άλλης εμπειρίας, στο τέλος θα σε οδηγήσει στο μούδιασμα. Σε ένα συνεχές μούδιασμα που δε θα σου επιτρέπει να αλληλεπιδράς με την πραγματικότητα. Αν δεν το έχει ήδη κάνει... 

Και θα είναι κρίμα όταν θα ξέρεις ότι όλα αυτά γύρω σου, ίσως να αξίζουν περισσότερο από όσα έχεις στο μυαλό σου.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Internal Nebula

πάνω-κάτω,
για κάποιο παράξενο λόγο.
Συνεχώς.
Είναι ιδιαίτερα κουραστικό και ψυχοφθόρο,
ειδικά όταν πηγάζει απο μέσα
και δεν γίνεται να το ελέγξεις.


Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

ωριμότητα (εξαναγκασμένη).

H ισορροπία αποκαταστάθηκε δηλαδή?
Έτσι?
Χωρίς καν κόπο?
Έτσι.
Επειδή τα πράγματα μάλλον δεν είναι τόσο απλά για ορισμένους.
Ε, για μένα είναι (και ήταν).
Τι να πω.
Κάποιοι άνθρωποι καταβάλλονται από τους εαυτούς τους,
αποξενώνονται από τις υπόλοιπες σκέψεις και τα συναισθήματα τους.

Δεν πειράζει.
Στάθμιση κάνουμε στις ζωές μας άλλωστε,
ζούμε βάσει των επιλογών μας.

Απλά πολλές φορές κάποιοι προσπαθούμε περισσότερο από άλλους
και τους δικαιολογούμε,
χωρίς να το έχουν κερδίσει.

Δεν φταίω εγώ αν δεν καταλαβαίνεις.


Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Ο Περιορισμός

Θα είμαι εδώ για σένα,
αλλά όποτε μπορώ.
Θα σε σκέφτομαι,
αλλά όποτε το θέλω.
Θα με θέλεις,
αλλά ως εκεί.
Θα είμαστε μαζί,
αλλά με αυτούς τους όρους.


Θα αναπνέεις,
αλλά ασθματικά.
Δε θα φωνάζεις,
μα θα ψιθυρίζεις.
Θα νιώθεις,
αλλά ανάπηρα,
περιχαρακωμένα
και τετραγωνισμένα.

Αυτό μου ζητάς-

Αυτό.

Ενώ εγώ απλά σε θέλω εκει.

Μου είπες ότι σου αρέσει να σε αγκαλιάζω.

Να σε αγκαλιάζω λοιπόν,
αλλά πώς?

Να σε φιλάω,
αλλά για πόσο?

Ας τα κάνουμε όλα έναν διακανονισμό λοιπόν
Μία τεχνητή πραγματικότητα
Απόντων συναισθημάτων.

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Διαπίστωση

Σήμερα περπατούσα στο δρόμο,
(ακούγοντας αυτό)
σκεπτόμενος για άλλη μία φορά ένα εκατομμύριο πράγματα
 που μου περνούσαν από το μυαλό εκείνη τη στιγμή.
Και κλασικά προβληματιζόμουν.
Προβληματιζόμουν γιατί έβαζα με το μυαλό μου σενάρια,
επειδή έβλεπα πιθανούς λάθος χειρισμούς μου σε κοινωνικές συνευρέσεις
και αντιλήφθηκα (clap clap clap :) ) ότι, πραγματικά,
το να σκέφτεσαι τόσο πολύ και τόσο έντονα,
μονάχα προσοδοφόρο δεν είναι.
Γιατί όταν ζεις κάτι στο μυαλό σου, αυτόματα γεννάς προσδοκίες,
πρωτίστως και αποκλειστικά στον ίδιο σου τον εαυτό.
Μα αυτές οι προσδοκίες,
από τη στιγμή που δε σου έχουν γεννηθεί από κάποιον άλλο,
προφανώς και δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα.
Και έρχεσαι εσύ και αντιδράς μετά με τρόπους ανεξήγητους
 και δύσκολα ερμηνεύσιμους απο τους άλλους.
Επομένως αυτή είναι μία στάση μη αποδεκτή.
Κάτι που σίγουρα δεν έχει να μου (σου) δώσει
 ό,τι πραγματικά επιθυμείς

Αυτό θέλω να μοιραστώ προς το παρόν.
Γενικά χαλαρώνω και ηρεμώ και προσπαθώ να λέω "yolo" ευκολότερα 
(έτσι βρε γιατί κατά βάθος όλοι χιπστεράδες είμαστε YOLO) :P

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

ειρωνεία

Όταν πλέον το "Η κόλαση μου είναι οι άλλοι" του Σαρτρ το έχεις απομυθοποιήσει και το έχεις αναγάγει σε ένα εντελώς άλλο επίπεδο, γνωρίζεις πως κάτι δεν πάει καλά.

Πλέον δε σε στενοχωρούν οι άλλοι.
Δεν έχουν καν αυτή την ικανότητα.
Δεν είναι σε θέση
Γιατί? (θα αναρωτηθείς, δεδομένου ότι καθημερινά αλληλεπιδράμε με άλλους, ετεροκαθοριζόμαστε από αυτούς και χαιρόμαστε την παρουσία τους)

Θα σου απαντήσω.

Γιατι ο ίδιος σου ο εαυτός είναι ο μεγαλύτερος σου εχθρός
ή ναι, αν θέλω να επαναπαυτώ κάπως και να πω πως τις καταστάσεις δεν τις διαμορφώνουμε εμείς, τότε οι συμπαντικοί νόμοι (ο θεός, ή όπως ο καθένας το λέει) γελούν χαιρέκακα με διάφορα συμβάντα που μπορεί να μας τυχαίνουν.

Η ζωή δεν είναι όμορφη πάντα, έχει τις στιγμές της.

Είναι όμως σκληρή. Πάντα.

Και ακόμη και αν προσπαθήσεις και "δεχτείς τα χτυπήματα της" (για να το πω και dramaqueen-ιστικα)
μπορεί ποτέ να μην αλλάξει η νομοτέλεια που σε περιβάλλει.



Εύχομαι και αυτό να πρόκειται για μία ακόμη καταθλιπτική έξαρση και όχι για τη διαπίστωση μίας πάγιας κατάστασης.