(H ανάρτηση που θα διαβάσεις δεν εξυπηρετεί κάποιο συγκεκριμένο σκοπό ούτε είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα,απλά βαριόμουν και η όρεξη για να κάνω οτιδήποτε άλλο έλειπε :P)
Βλέποντας ή ακούγοντας πράγματα
Βλέποντας ή ακούγοντας πράγματα
μπορούμε είτε να στεναχωρήθουμε,
είτε να θυμώσουμε,
είτε να σκεφτούμε διάφορα μικροπρεπή και κακεντρεχή πράγματα
για το άτομο από το οποίο αυτά πηγάζουν...
όλα τα παραπάνω ακόμη και όταν είναι βάσιμα και πλήρως δικαιολογημένα
έχουν ως άμεσο αντίκτυπο το να αναλωνόμαστε σε κάποιον.
μα αυτό αποτελεί δείγμα της αξίας που μπορεί να δίνουμε -αδικαιολόγητα αυτή τη φορά- στο εκάστοτε τέτοιο άτομο ή του πληγωμένου εγωισμού μας που αναδύεται από το παρελθόν για να μας "βασανίσει".
Στην περίπτωση όμως που ξέρουμε πως τίποτα από όσα αναφέρθηκαν δεν έχουν ουσία, ακριβώς επειδή ορισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ουσία (ναι, τους ανθρώπους πρέπει να τους ζυγίζουμε και να τους κατατάσσουμε και θα ήταν αφελές να νομίσει κάποιος ότι αυτό είναι εγωκεντρικό ή ρηχό), τότε η μοναδική οδός είναι η παγωμένη και συνάμα γλυκιά απάθεια :)
Aπό την άλλη, δε συνηθίζω προσωπικά να επεξεργάζομαι τόσο όσα -σε αντιδιαστολή με ότι ανέφερα πριν- "βλέπω και ακούω" και μου γεννούν θετικά συναισθήματα. Δε σημαίνει όμως πως τα παραβλέπω ή τα υποτιμώ. Ακριβώς το αντίθετο.
Αυτά είναι που αξίζουν.
Στο τέλος της ημέρας αυτά θα μου λείψουν (και σκέφτομαι ότι θα 'θελα να βρίσκομαι αλλού αυτή τη στιγμή, απέναντι σε ένα συγκεκριμένο άτομο, κοιτάζοντας το) ή θα νιώσω ότι με γεμίζουν (πράγμα που με κάνει χαρούμενο με τον πιο λεπτεπίλεπτο και όμορφα χαλαρό τροπο)
