Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

προνόμιο (με μερικές σταγόνες παθολογίας)

Οι  αγκαλιές και τα αγγίγματα
 που σε ηρεμούν
και σε κάνουν
 να νιώθεις
γαλήνιος.
 ή
τα βλέμματα
 που σε καθηλώνουν
 έστω και  για μία φευγαλέα στιγμή.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

σαθρά κεκτημένα.

-Από τη στιγμή που έχεις χτίσει ενα οικοδόμημα ή τουλάχιστον έχεις βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό στην ανέγερσή του, είσαι σε θέση να επιβλέπεις πως αυτό εξελίσσεται και διαμορφώνεται.  -

Όταν -στη σπάνια αυτή περίπτωση όπου- προκαλούνται ακραίες εξάρσεις απ'την πλευρά ενός ατόμου, που πηγάζουν από τη στάση του ατόμου αυτού προς αυτόν που βρίσκεται απέναντί του (ή δίπλα του, ή κάτω ή πάνω από αυτόν--->όχι στο φυσικό χώρο προφανώς), σημαίνει πως το άλλο άτομο έχει κερδίσει την έγνοια αυτή προς το προσωπό του και είναι δεκτό το να συμβαίνει η έξαρση μπροστά του. Κάθε τέτοια αρνητική έξαρση, πέραν του αντικειμενικά θλιβερού αντικτύπου της, είναι μολαταύτα δειγματική -εξ αντιδιαστολής- του μεγέθους της "συμπάθειας" του ατόμου προς τον κάθε απέναντι (κλπ). Με την έννοια της συμπάθειας τίθεται εδώ η νοητή τοποθέτηση του απέναντι σε μία υψηλή θέση της -επίσης νοητής- κατάταξης που το άτομο έχει συνθέσει. Σε κάθε περίπτωση, η τοποθέτηση αυτή δεν αποτελεί "χάρη" ή απόρροια απλά του γεγονότος ότι το άτομο είναι θετικά διακείμενο προς τον απέναντι. Αντιθέτως είναι μία αναγκαία τοποθέτηση, καθώς αυτό επέβαλε η συμπεριφορά του απέναντι, δεδομένου ότι μπορεί να παρουσίασε εξαίρετα ή συγκινητικά στοιχεία. Η συμπεριφορά αυτή του απέναντι και αντίστοιχα η αλληλεπίδρασή της με τη συμπεριφορά του ατόμου είναι αυτές που κρατούν το οικοδόμημα σταθερό ή χτίζουν και άλλους ορόφους σε αυτό

Το παραπάνω δεν αναιρείται στην περίπτωση που το άτομο παύει να νιώθει άνετα με τον απέναντι. Δεν καταστρέφονται τα κεκτημένα του. Απλά από ένα σημείο και μετά, ο προσωπικός ζωτικός χώρος καταπνίγεται τόσο -όχι απαραίτητα από την ενέργεια κάποιου αλλά ίσως και από την απουσία αυτής- που τον αποζητάς με τρόπο άσχημο, αγενή, ωμό και απότομο. 




επίσης με φοβίζει το γεγονός ότι μπορεί για κάποιον το οικοδόμημα να έχει 5 ορόφους ενώ για κάποιον άλλο 2

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

ελιτισμός?

όταν οι άνθρωποι γύρω σου -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων- δε σου φαίνονται αρκετοί.

είναι λες και σε περιτριγυρίζουν άτομα που δε σε εμπνέουν ή δε σε γεμίζουν.

αυτό δε σημαίνει απαραίτητα υποδεέστεροι ποιοτικά.

σημαίνει απλά πως θεωρείς πως δε φτάνουν εκεί που θα  'θελες να φτάσουν
(είτε επειδή απλά έχεις συνθέσει μία ιδεατή εικόνα τους στο μυαλό σου είτε επειδή πιστεύεις ότι μπορούν να ανέβουν με ευκολία αυτή τη σκάλα, την οποία τοποθετείς μπροστά τους)

και φτάνεις στο σημείο να θες να φύγεις και να προσφέρεις εσύ στον εαυτό σου αυτό που άλλοι δεν μπορούν.

χωρίς σε καμία περίπτωση να τους κατηγορείς.

άλλωστε οι φίλοι δεν είναι για τις δύσκολες στιγμές, όπως πολλοί πιστεύουν.

είναι και για να μοιράζεστε τα θέλω σας και να ανακαλύπτετε τους εαυτούς σας μαζί.

έχοντας πει αυτό θεωρώ πως όλη αυτή η στάση αλληλεγγύης στην οποία όλοι τόσο ρηχά εμμένουν,
κινείται απλά στην επιφάνεια του τι θα πει "προσφορά" στα άτομα για τα οποία νοιαζόμαστε ή ανθρώπινη αλληλεπίδραση.

Φυσικά, δεν υποβαθμίζεται έτσι εύκολα η αξία των εξαιρέσεων, όμως και πάλι, αυτές δε λάμπουν πάντα. Κατα τη φωτεινή τους όμως περίοδο σε ηρεμούν -σαν να βοηθούν στο να απλωθούν στο χώρο οι σκέψεις και η έντασή σου, πολλές φορές ακόμη και όταν αυτές είναι θετικές- κάνοντάς σε πραγματικά να θες κι άλλο χρόνο μαζί τους

(όλα αυτά σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο και υπό ένα πρίσμα σκεπτικισμού και αμφιβολίας)
(με την έννοια πως δε γνωρίζω αν τα ασπάζομαι στον υπέρτατο βαθμό)

Αξιόλογο ΥΓ στα πλαίσια της συνειδητής διαφοροποίησής μου με τους συνανθρώπους μου (:P) σήμερα: Όταν απευθύνεστε σε κάποιον ο οποίος τυχαίνει να περνά πολυ χρόνο με δύο ή τρία συγκεκριμένα άτομα, δε σημαίνει πως καταργείται η αυτοτέλειά του ως οντότητα, ούτε πως ξαφνικά τα μόρια του δέρματός του ενώθηκαν με αυτά του ατόμου που βρίσκεται δίπλα του, ώστε να καταργείται η αυτόνομη βούλησή του και η μοναδικότητα της προσωπικότητάς του. Οπότε όταν συζητάς με κάποιον καλό θα ήταν να του απευθύνεις το λόγο στο β' ενικό και όχι το β' πληθυντικό!

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

νύχτα

άρνηση στην επικοινωνία
εσκεμμένη αποφυγή κάθε συνεννόησης
πρόκληση στεναχώριας στους άλλους
αποποίηση κάθε ευθύνης
αυπνία 
(με μάτια που εχουν ένα βλέμμα μπερδεμένο και απαθές, ένα βλέμμα προσηλωμένο στην οθόνη, ένα βλέμμα που κοιτάζει το πάτωμα και τους τοίχους) 
διάσπαση προσοχής
καμία διάθεση για οτιδήποτε

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

κοίταγμα προς τα πίσω

Περνάνε οι μέρες, φεύγουν,
και κάτι φεύγει πάλι.
Κάτι μαζί τους παίρνουν, μα άγνωστο τι
κάτι γλυκό, μειλίχιο και ηδύ.

Πάντα περίμενες πως τ'αύριο θα ρθει,
πάντα εκεί προσδοκούσες.
Καθώς φαίνεται όμως αυτό αργεί.

Μα όταν έρθει, μη νομίζεις
πως καλό θα δεις.
Ο έρωτας και η ομορφιά θα ειν' τότε χαμένα

Aπόλεσε ελπίδες και όνειρα αφελή
αυτά δεν ειν' για σένα.

Κάθε μέρα κάτι φεύγει, μα άγνωστο τι
Στο τέλος τι θα μείνει;


Δε λάμπουν έτσι τα μάτια μας, μικρέ,
το νέφος κι αν περάσει
Δε λάμπουν μάλλον ποτέ