.

Ορισμένες φορές, δεν μου προκαλεί θλίψη μία σκέψη, μία ανάμνηση ή μία εικόνα ενός πιθανού ή απίθανου σεναρίου.

 Εξουθενώνομαι ακριβώς επειδή αυτά απουσιάζουν. Νιώθω κενός. Νιώθω πως μου λείπει η ικανότητα να σκεφτώ ή να κάνω κάτι. Και στο σημείο αυτό από-νοηματοδοτώ τα πάντα.

 Μα δεδομένου ότι σημασία για εμάς πρακτικά έχει μονάχα ό,τι βρίσκεται στο συνειδητό μας (καθώς όσο και αν μας διαμορφώνει το ασυνείδητο δεν αντιλαμβανόμαστε την επίδρασή του), φτάνω στο σημείο να μην πιστεύω σε τίποτα. Να μη με γεμίζει τίποτα. Σαν ξαφνικά όλα να φαίνονται τρομακτικά ανούσια. Η αλληλεπίδραση, η διασκέδαση, φαίνονται τότε έννοιες ξένες, παιδικές και καθόλου προσοδοφόρες.

 Η ησυχία αυτή που κατακτάει κανείς στεγνώνοντας (όχι απαραίτητα εσκεμμένα) τις αναρίθμητες σταγόνες της σκέψης και μη αφήνοντας τες να ρέουν και να εξελίσσονται, νεκρώνει με τη σειρά της κάθε όρεξη για οτιδήποτε.

επίσης, πολλές φορές γίνεται να νιώσεις όμορφα σε έναν ατακτοποίητο όσο και σε έναν τακτοποιημένο χώρο, σε περίπτωση που ο πρώτος βγάζει μία αρμονία μέσα από αυτή την ανακατωσούρα. Αλλά τις πιο πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο, το ατακτοποίητο προκαλεί σύγχυση και σε γεμίζει δυσφορία. Ψιλά, κομμάτια χαρτί, μία κούπα και υγρό φακών πάνω σε ένα άβολο γραφείο δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο μία ελαφρά απαισιοδοξία για τη ζωή