Μπλε άτακτα γράμματα.

είναι εκεί για να σώσουν,

ή να πεθάνουν προσπαθώντας.

είναι εκεί για να σε γεμίσουν,

ασχέτως αν μπορούν, το κάνουν.

σε αποπροσανατολίζουν,

αλλά είναι εκεί και είναι άτακτα και δε μπορείς να μην τα προσέξεις.

σε κάνουν να ξεχάσεις,

και να θυμάσαι μόνο αυτά.

ζητούν με αυθάδεια την προσοχή,

και δυσκολεύεσαι να τους τη στερήσεις

Μπλε άσχημα γράμματα,

μπλε όμορφα πράγματα.

Μεθυσμένος Κρίτων

Ξαφνικό.
Απρόσμενο.
Τρομακτικό.
Απαγορευμένο.
Ευεργετικό.




Υ.Γ : "πού πας μόνος τέτοια ώρα?"

Μα.

Μα το φωνάζω μέσα μου καθημερινά,
το φωνάζω περιμένοντας απέλπιδα πως θα το ακούσεις.
Μη βγάζοντας όμως κανέναν ήχο, μη εξωτερικεύοντας το αυτονόητο και αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσεις, ίσως να μη γνωρίζεις τίποτα. 
Θα έπρεπε.

Και αν ακόμη κάποτε το γνώριζες, ίσως τώρα το ξεχνάς.
Μα.

Και κουράζομαι να το φωνάζω και κουράζομαι να ζορίζομαι και να πιστεύω ότι κάθε μέρα που περνάει μπορεί το "αυτονόητο" να αλλάζει, η θερμοκρασία να πέφτει, η απόσταση να μεγαλώνει.

Ίσως θα πρέπει να το διεκδικήσω πιο σθεναρά.
Σθεναρά?
Εδώ δεν το διεκδικώ ούτε κατ'ελάχιστον.
Πρακτικά τουλάχιστον.
Δε θα 'θελα να ξεχάσεις.

Λείπω ναι.
Μα αυτό δε σημαίνει κάτι.

Σίγουρα όλα είναι διαφορετικά.
Μα αυτό ποιοτικά δεν υποβαθμίζει τίποτα που ίσχυε πριν.

Ξέρω να ζυγίζω καταστάσεις, όπως επίσης και ανθρώπους.
όσο τεχνικό και αν ακούγεται αυτό.
Όπως επίσης ξέρω και να εκτιμώ κατά πόσο ένα βλέμμα είναι καθαρό.

Μα, ίσως να μην ξέρω πως να συμπεριφερθώ.
Μα, ίσως και να μη σε νοιάζει.

.

Ορισμένες φορές, δεν μου προκαλεί θλίψη μία σκέψη, μία ανάμνηση ή μία εικόνα ενός πιθανού ή απίθανου σεναρίου.

 Εξουθενώνομαι ακριβώς επειδή αυτά απουσιάζουν. Νιώθω κενός. Νιώθω πως μου λείπει η ικανότητα να σκεφτώ ή να κάνω κάτι. Και στο σημείο αυτό από-νοηματοδοτώ τα πάντα.

 Μα δεδομένου ότι σημασία για εμάς πρακτικά έχει μονάχα ό,τι βρίσκεται στο συνειδητό μας (καθώς όσο και αν μας διαμορφώνει το ασυνείδητο δεν αντιλαμβανόμαστε την επίδρασή του), φτάνω στο σημείο να μην πιστεύω σε τίποτα. Να μη με γεμίζει τίποτα. Σαν ξαφνικά όλα να φαίνονται τρομακτικά ανούσια. Η αλληλεπίδραση, η διασκέδαση, φαίνονται τότε έννοιες ξένες, παιδικές και καθόλου προσοδοφόρες.

 Η ησυχία αυτή που κατακτάει κανείς στεγνώνοντας (όχι απαραίτητα εσκεμμένα) τις αναρίθμητες σταγόνες της σκέψης και μη αφήνοντας τες να ρέουν και να εξελίσσονται, νεκρώνει με τη σειρά της κάθε όρεξη για οτιδήποτε.

επίσης, πολλές φορές γίνεται να νιώσεις όμορφα σε έναν ατακτοποίητο όσο και σε έναν τακτοποιημένο χώρο, σε περίπτωση που ο πρώτος βγάζει μία αρμονία μέσα από αυτή την ανακατωσούρα. Αλλά τις πιο πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο, το ατακτοποίητο προκαλεί σύγχυση και σε γεμίζει δυσφορία. Ψιλά, κομμάτια χαρτί, μία κούπα και υγρό φακών πάνω σε ένα άβολο γραφείο δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο μία ελαφρά απαισιοδοξία για τη ζωή