glades of ambivalence

(H ανάρτηση που θα διαβάσεις δεν εξυπηρετεί κάποιο συγκεκριμένο σκοπό ούτε είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα,απλά βαριόμουν και η όρεξη για να κάνω οτιδήποτε άλλο έλειπε :P)

Βλέποντας ή ακούγοντας πράγματα

μπορούμε είτε να στεναχωρήθουμε, 

είτε να θυμώσουμε, 

είτε να σκεφτούμε διάφορα μικροπρεπή και κακεντρεχή πράγματα

 για το άτομο από το οποίο αυτά πηγάζουν... 

όλα τα παραπάνω ακόμη και όταν είναι βάσιμα και πλήρως δικαιολογημένα

έχουν ως άμεσο αντίκτυπο το να αναλωνόμαστε σε κάποιον.

μα αυτό αποτελεί δείγμα της αξίας που μπορεί να δίνουμε -αδικαιολόγητα αυτή τη φορά- στο εκάστοτε τέτοιο άτομο ή του πληγωμένου εγωισμού μας που αναδύεται από το παρελθόν για να μας "βασανίσει".

Στην περίπτωση όμως που ξέρουμε πως τίποτα από όσα αναφέρθηκαν δεν έχουν ουσία, ακριβώς επειδή ορισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ουσία (ναι, τους ανθρώπους πρέπει να τους ζυγίζουμε και να τους κατατάσσουμε και θα ήταν αφελές να νομίσει κάποιος ότι αυτό είναι εγωκεντρικό ή ρηχό), τότε η μοναδική οδός είναι η παγωμένη και συνάμα γλυκιά απάθεια :)

Aπό την άλλη, δε συνηθίζω προσωπικά να επεξεργάζομαι τόσο όσα -σε αντιδιαστολή με ότι ανέφερα πριν- "βλέπω και ακούω" και μου γεννούν θετικά συναισθήματα. Δε σημαίνει όμως πως τα παραβλέπω ή τα υποτιμώ. Ακριβώς το αντίθετο.

Αυτά είναι που αξίζουν.

 Στο τέλος της ημέρας αυτά θα μου λείψουν (και σκέφτομαι ότι θα 'θελα να βρίσκομαι αλλού αυτή τη στιγμή, απέναντι σε ένα συγκεκριμένο άτομο, κοιτάζοντας το)  ή θα νιώσω ότι με γεμίζουν (πράγμα που με κάνει χαρούμενο με τον πιο λεπτεπίλεπτο και όμορφα χαλαρό τροπο)

Ακαθόριστος

Συχνά δεν είναι από δειλία όταν οι άνθρωποι αντί να κάνουν βήματα προς τα μπρος
περπατούν προς τα πλάγια.
Άλλωστε αν ήταν απόρροια της δειλίας όλη αυτή η συναισθηματική και νοητική μετακίνηση,
 είτε θα ήταν προς τα πίσω (δηλαδή η  "κάθε φύσης" σχέση θα υποβιβαζόταν, θα αποκτούσε ξαφνικά μικρότερο νόημα),
 είτε τα βήματα θα άρχιζαν σιγά σιγά να γίνονται όλο και πιο ασταθή (οπότε και μαθηματικά θα επερχόταν η ρήξη ακριβώς γιατί η αργή και διστακτική κατεύθυνση κάθε ανθρώπου θα ήταν από άλλες κατευθύνσεις)

όχι, δεν είναι από δειλία.
Είναι εξορθολογισμός και λύση μίας κατάστασης που εξ ορισμού ζορίζει, η κατάσταση του "απροσδιόριστου", του "ενδιάμεσου" και του "ανεξήγητου"

όχι, δε θεωρώ πως πρέπει οι ανθρώπινες σχέσεις να μπαίνουν σε στεγανά απαραίτητα "πληρώντας προυποθέσεις", ωστόσο θεωρώ πως αυτά και οι συγκεκριμενοποιήσεις ειδικότερα, είναι ευκολώτερα διαχειρίσιμες.

Και ορισμένα συναισθήματα δεδομένου ότι είναι τόσο περίεργα και αντιφατικά (έντονα και αδύναμα)
δεν οδηγούν σε κάτι χειροπιαστό, ακριβώς επειδή δεν είναι επιδεκτικά εξωτερίκευσης. Και αυτό δεν είναι κακό, απλά δε μετουσιώνεται -και καλώς πιστεύω- σε κάτι άλλο, χωρίς -πάλι- να είναι αυτό.


*****http://www.youtube.com/watch?v=Z0XwOjSpdbc

περπατώντας σε ένα πεζόδρομο το βράδυ.

Επέστρεφα σπίτι από έξοδο, είχε βρέξει κλπ
 και μπροστά μου περπατούσαν δύο 30άρηδες (ή κάπου τόσο τέλοσπάντων).
Συζητούσαν. Παραθέτω όσα έλεγε η κοπέλα:
"... όχι ρε συ, αυτό είναι η καψούρα. Ότι δηλαδή εσύ θα λείπεις και μπορεί να με ενοχλήσει 
το ότι δεν είσαι εδώ αλλά, να, θα κάνω κάτι με κάποιον άλλο. Ενώ ο έρωτας είναι κάτι διαφορετικό.
Είναι το να λείπεις, και να θέλω να δω το χαμόγελο σου, να μου λείπει η μυρωδιά σου και να
επιθυμώ να είσαι δίπλα μου."

Έντεχνο σίγουρα, αλλά σε καμία περίπτωση ψευδές ή παρατραβηγμένο.


*Ο καιρός έχει κάτι το ιδιαίτερο... Το κρύο αυτό που συχνά μας ενοχλεί, είναι θα έλεγα αρκετά ευεργετικό σε ορισμένα θέματα*

Αυτή τη στιγμή.

Κούραση

(νοητική, συναισθηματική, ψυχική, σωματική)

Ραθυμία

(γιατί το εύκολο είναι απλό και καταντά βαρετό)

Ανία και Πλήξη

(γιατί η δειλία και η εσωστρέφεια σου έπαψε να με γοητεύει)

Ασυνεννοησία

(λόγω του εγωκεντρισμού που μας διακατέχει)

Αβεβαιότητα

(γιατί δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτεσαι)

Μετάνοια

(που δεν υπάρχει αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς απ' την πλευρά μου σε πολλά θέματα)

 Απογοήτευση 

(από και προς το πρόσωπο μου)

Αναποφασιστικότητα

(όταν δεν ξέρεις τι θες, τίποτα δεν είναι αρκετό και συνάμα είναι όλα υπερβολικά ψυχοφθόρα και πιεστικά)

Απληστία

(γιατί θέλω τα πράγματα να εξελίσσονται κάθε φορά με τον τρόπο που εγώ επιθυμώ)

και παράλληλα με όλα αυτά ένας διστακτικός ενθουσιασμός

(για διάφορα ζητήματα και ανθρώπους)

 Η συμπεριφορά μου εύχομαι να μην έχει συνέπειες πάντα, γιατί αλλάζει με ρυθμούς ταχύτατους. Ναι είναι ασυνεπής, δεν ξέρω ποιον ζορίζει, αλλά δεν μπορώ να κινηθώ σε άλλους ρυθμούς. Σκέφτομαι πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα :) και εξωτερικεύω μικρό μονάχα μερίδιο από τα μεγαλειώδη, φτηνά, έξυπνα, γελοία κλπ πράγματα που περνάνε από το μυαλό μου. Και μου αρέσουν οι άνθρωποι, ίσως περισσότερο από όσο πρέπει με τρόπο όμορφο και ταυτόχρονα ανθυγιεινό, πρωταρχικά για μένα και δευτερευόντως για αυτούς.

μία (επίσης) άσκοπη ανάρτηση λόγω μίας (εξ ίσου) άσχετης αφορμής (2)

(Δεν ξέρω τι πάραξενο είναι αυτό που με προβληματίζει τον τελευταίο καιρό και θέλω συνεχώς να ερμηνεύω συμπεριφορές ή να παρατηρώ πώς φέρονται οι άλλοι. Μάλλον είναι που όλοι διαφέρουμε σε τόσα πολλά επίπεδα και αυτό με φοβίζει και με εξιτάρει παράλληλα. Υποσυνείδητα κάνω τόσες πολλές κατηγοριοποιήσεις στους ανθρώπους και μάλλον αυτό βγαίνει προς τα έξω συχνά πυκνά γιατί άκουσα πρόσφατα πως είμαι επικριτικός άνθρωπος και πως "ζυγίζω" τους γύρω μου βάσει των συμπεριφορών τους. Δε θεωρώ πως αυτό είναι αρνητικό, ούτε σκοπεύω να το καταστείλω.)

Να θυμάσαι ότι οι άλλοι θα σε κρίνουν εξ ίσου βάσει όσων λες και κάνεις

και αντίστοιχα βάσει όσων δε λες και δεν κάνεις....

Νομίζω εν τέλει τα κίνητρα μας, ο λόγος για τον οποίο συμπεριφερόμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, δημιουργώντας μία συνέπεια στη συμπεριφορά μας, ίσως να έχουν μεγαλύτερη σημασία από τη συμπεριφορά καθ'εαυτή. Δυστυχώς όμως είναι δυσκολότερο να έρθουν στην επιφάνεια, δυσκολότερο να εξωτερικευθούν και να γνωστοποιήσουν στους άλλους πως η συμπεριφορά μας μπορεί να είναι και ολοκληρωτικά ασυνεπής προς αυτό που αισθανόμαστε και επιθυμούμε να εξωτερικεύσουμε.

Αυτά για όσους διακρίνουν αυτό που θέλουν από αυτό που κάνουν,

είτε είναι από δειλία, είτε από ντροπή, είτε από εγωισμό, είτε απο αβεβαιότητα.

Υπάρχει και άλλη κατηγορία ατόμων. Όλοι όσοι αποδιώχνουν τους δισταγμούς από μέσα τους, πράττοντας με σιγουριά, συχνά μη αναλογιζόμενοι (ή αδιαφορώντας για) τις συνέπειες.

Τέλος, ανάμεσα μας ζουν και οι άνθρωποι που δεν βιώνουν καν αυτό το συσχετισμό σκέψης-πράξης, ερμηνείας ασυνεπών συμπεριφορών κλπ. Οι άνθρωποι αυτοί -σε αντίθεση με όσους υπάγονται στις δύο προηγούμενες κατηγορίες- είναι όσοι επιλέγουν να μην κάνουν προσπάθειες για τους άλλους. Είναι όλοι όσοι διαθέτουν ένα τόσο μεγάλο Εγώ που αφενός τους καταπνίγει και αφετέρου τους καθιστά ανίκανους στο να "ξεκλειδώσουν" άλλα άτομα, να κοπιάσουν συνειδητά για να τα γνωρίσουν.

μία άσκοπη ανάρτηση λόγω μίας άσχετης αφορμής (1)

εμένα μου αρέσουν οι άνθρωποι και δεν απογοητεύομαι.
απλά γνωρίζω πως κάθε συμπεριφορά έχει συνέπειες..
με την έννοια ότι μια σχέση -οποιασδήποτε φύσης-
δεν μπορείς να την συνάψεις πόσο μάλλον να τη συντηρήσεις χωρίς κόπο
και προσπάθεια...
Προσπάθεια είτε για να καταλάβεις τον άλλο είτε -γιατί όχι- να τον εκπαιδεύσεις 
όπως λέει και μια φίλη...
Έτσι χτίζονται και διαμορφώνονται οι σχέσεις.

Αν αντίθετα είσαι από τα άτομα που αδιαφορούν
 και δεν κάνουν κινήσεις για εξωτερίκευση χαρακτηριστικών, καλοπέραση, απλή και ανούσια καθημερινή συζήτηση κλπ, τότε πως θα γνωρίσεις ανθρώπους?
και προφανώς δεν αναφέρομαι στη γνωριμία ως "χαίρεται με λένε Α."
αλλά στο να ανταλλάξεις πράγματα με τον άλλο
σκέψεις, απόψεις, εμπειρίες.....


νομίζω αυτό είναι το ουσιαστικότερο και εν τέλει από αυτό γινόμαστε πλουσιότεροι και πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι....

*το να κυνηγάμε τους άλλους δεν είναι κακό.... ούτε το να τους "καταναλώνουμε" απαραίτητα είναι...
Άλλωστε αυτοί που εν τέλει θα αξίζουν, θα φροντίσουν ώστε το ενδιαφέρον μας για αυτούς να μη στερέψει μετά τις πρώτες λίγες συναναστροφές.... 

**Γιατί ναι, αν και δεν απογοητεύομαι, πλέον βαριέμαι εύκολα (όχι επειδή θεωρώ πως οι άλλοι δεν αξίζουν, το αντίθετο ακριβώς, απλά έχω κουραστεί από τις άβολες (:p) ανθρώπινες σχέσεις)

αχά

υποθέτω (ή διαπιστώνω, όπως το θες πάρ'το)
ότι το να παίρνεις πράγματα
χωρίς να δίνεις
δεν είναι γαμάτο όπως κανείς θα προσδοκούσε
αλλά μπορεί να σου επιστρέψει με τρόπο άσχημο,
μπούμερανγκ, όπως λένε.


φχαριστώώώ.

μια παράγραφος τυχαία.

"Ήμουν πλούσιος. Μου άρεσαν τόσα πράγματα που δεν μπορούσα να νιώσω πάθος για τίποτα. Είναι ωραίο να ζει κανείς! Ξυπνούσα χαρούμενος, κάθε μέρα, για να κάμω πράγματα που μ'αρέσανε και πλάγιαζα ικανοποιημένος, με την ήρεμη ελπίδα του αύριο και του ξένοιαστου μέλλοντος... "

-Γκυ ντε Μωπασαν, "Φανταστικές ιστορίες"

phoenix

ίσως οι υπερβολικές και περιττές σκέψεις πρέπει να αρχίσουν να εξαφανίζονται.
αλλαγή στάσης απαιτείται πάντα, με συνειδητή προσπάθεια
και... κόπο (ναι, πρέπει να καταβάλλεται και αυτός που και που :p)

υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα με τα οποία μπορούμε να ασχοληθούμε,
επομένως γιατί να αναλωνόμαστε σε κάτι που μας προκαλεί δυσφορία?



this offering,
 we raise it up
(because we can)

και εκλείπει μία σωστή συμπεριφορά.
από τον οποιονδήποτε νομίζω.

Όταν η διαυγής πόρτα θρυμματίζεται.

ορισμένα πράγματα είναι ειλικρινά τόσο γελοία και αξιολύπητα

και μου προκαλούν αηδία και λύπηση.

ειδικά όταν τα εκφράζουν άτομα που έχω εξιδανικεύσει και που θαυμάζω.

δεν πρόκειται όμως να μπω στη διαδικασία της εκλογίκευσης ξανά, ούτε της δικαιολόγησης προσώπων και καταστάσεων, τουλάχιστον όχι όταν αυτό κοστίζει σε μένα και την συναισθηματική και πνευματική μου ακεραιότητα

αν κάναμε υπαγωγή και των ανθρώπινων σχέσεων σε μία συμπαντική νομοτέλεια αιτιότητας, η αγένεια και η δειλία θα έπρεπε να τιμωρούνται πολύ περισσότερο από τη συναισθηματική πίεση/εκβιασμό, τον εγωισμό και την (κατά τα φαινόμενα πάντα) απληστία.

δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να μιλήσω για άδικη μεταχείριση και για το τι "αξίζει" να συμβεί γιατί αυτό είναι τουλάχιστον αφελές και παιδαριώδες.

για κάποιο λόγο έχω αλλάξει τον τελευταίο καιρό, με άλλαξαν θα ήταν πιο σωστό να πω αλλά σε αυτό θα έρθει ένα τέλος.

δεν ήμουν άλλωστε ποτέ αδύναμος για να γίνω τώρα

πληγώθηκα και κουράστηκα.

χωρίς τίτλο.

Απ'τη στιγμή που θες πολλά πράγματα ταυτόχρονα, εν τέλει καταλήγεις στο να μη θέλεις τίποτα ουσιαστικά. Μα έτσι δεν επικεντρώνεσαι πουθενά, δεν κοπιάζεις -πρακτικά- για τίποτα. Όποια αιτία και αν έχεις, όποια δικαιολογία και αν προβάλλεις στον εαυτό σου, το σίγουρο είναι πως πρέπει να αλλάξεις ρότα, να κάνεις άλλες επιλογές.

Ναι, αδικίες συμβαίνουν και ναι, σε παίρνουν από κάτω.

Μπορεί να σου χαλάνε τη μέρα.

Μπορεί να σου αλλοιώνουν τη συμπεριφορά.

Μπορεί να σε κάνουν μίζερο.

Η αλήθεια όμως είναι ότι μπορεί να παραμένεις προσκολλημένος σε αυτές και να τους επιτρέπεις να έχουν την επίδραση αυτή πάνω σου. Να μη σκέφτεσαι πλέον τι συμβαίνει γύρω σου, τι σου προσφέρεται κλπ. Αλλά, αντίθετα, να ελπίζεις, να προσδοκείς, να περιμένεις. Μα έτσι ζείς ουσιαστικά? Σαφέστατα όχι. Στη χειρότερη περίπτωση μπαίνεις και στη διαδικασία της υποκατάστασης. Κάνεις όντως επιλογές, φαινομενικά αφήνεσαι. Όμως στόχος σου δεν είναι να ζήσεις όλα όσα εκείνη τη στιγμή "ζεις" (επιφανειακά, χωρίς κανένα θετικό συναίσθημα) αλλά να προσπαθήσεις να ζήσεις αυτό το "άλλο", αυτό που μέσα σου θες, μέσα από πράγματα που το θυμίζουν ή που απλά σε κάνουν προσωρινά να ξεχαστείς. 

Τι το γνήσιο μπορείς να χτίσεις έτσι? Τίποτα. Για αυτό και είναι εξ ορισμού λανθασμένος ο συγκεκριμένος τρόπος διαχείρισης. Η συνεχής ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων σκέψεων που σε αποτρέπουν από την ενασχόληση με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο και την εκτίμηση οποιασδήποτε άλλης εμπειρίας, στο τέλος θα σε οδηγήσει στο μούδιασμα. Σε ένα συνεχές μούδιασμα που δε θα σου επιτρέπει να αλληλεπιδράς με την πραγματικότητα. Αν δεν το έχει ήδη κάνει... 

Και θα είναι κρίμα όταν θα ξέρεις ότι όλα αυτά γύρω σου, ίσως να αξίζουν περισσότερο από όσα έχεις στο μυαλό σου.

Internal Nebula

πάνω-κάτω,
για κάποιο παράξενο λόγο.
Συνεχώς.
Είναι ιδιαίτερα κουραστικό και ψυχοφθόρο,
ειδικά όταν πηγάζει απο μέσα
και δεν γίνεται να το ελέγξεις.

ωριμότητα (εξαναγκασμένη).

H ισορροπία αποκαταστάθηκε δηλαδή?
Έτσι?
Χωρίς καν κόπο?
Έτσι.
Επειδή τα πράγματα μάλλον δεν είναι τόσο απλά για ορισμένους.
Ε, για μένα είναι (και ήταν).
Τι να πω.
Κάποιοι άνθρωποι καταβάλλονται από τους εαυτούς τους,
αποξενώνονται από τις υπόλοιπες σκέψεις και τα συναισθήματα τους.

Δεν πειράζει.
Στάθμιση κάνουμε στις ζωές μας άλλωστε,
ζούμε βάσει των επιλογών μας.

Απλά πολλές φορές κάποιοι προσπαθούμε περισσότερο από άλλους
και τους δικαιολογούμε,
χωρίς να το έχουν κερδίσει.

Δεν φταίω εγώ αν δεν καταλαβαίνεις.

.

Ο Περιορισμός

Θα είμαι εδώ για σένα,
αλλά όποτε μπορώ.
Θα σε σκέφτομαι,
αλλά όποτε το θέλω.
Θα με θέλεις,
αλλά ως εκεί.
Θα είμαστε μαζί,
αλλά με αυτούς τους όρους.


Θα αναπνέεις,
αλλά ασθματικά.
Δε θα φωνάζεις,
μα θα ψιθυρίζεις.
Θα νιώθεις,
αλλά ανάπηρα,
περιχαρακωμένα
και τετραγωνισμένα.

Αυτό μου ζητάς-

Αυτό.

Ενώ εγώ απλά σε θέλω εκει.

Μου είπες ότι σου αρέσει να σε αγκαλιάζω.

Να σε αγκαλιάζω λοιπόν,
αλλά πώς?

Να σε φιλάω,
αλλά για πόσο?

Ας τα κάνουμε όλα έναν διακανονισμό λοιπόν
Μία τεχνητή πραγματικότητα
Απόντων συναισθημάτων.

λύπη

όταν σβήνεις πράγματα
που έγραψες σε β' ενικό
για να τα γράψεις σε α'

Διαπίστωση

Σήμερα περπατούσα στο δρόμο,
(ακούγοντας αυτό)
σκεπτόμενος για άλλη μία φορά ένα εκατομμύριο πράγματα
 που μου περνούσαν από το μυαλό εκείνη τη στιγμή.
Και κλασικά προβληματιζόμουν.
Προβληματιζόμουν γιατί έβαζα με το μυαλό μου σενάρια,
επειδή έβλεπα πιθανούς λάθος χειρισμούς μου σε κοινωνικές συνευρέσεις
και αντιλήφθηκα (clap clap clap :) ) ότι, πραγματικά,
το να σκέφτεσαι τόσο πολύ και τόσο έντονα,
μονάχα προσοδοφόρο δεν είναι.
Γιατί όταν ζεις κάτι στο μυαλό σου, αυτόματα γεννάς προσδοκίες,
πρωτίστως και αποκλειστικά στον ίδιο σου τον εαυτό.
Μα αυτές οι προσδοκίες,
από τη στιγμή που δε σου έχουν γεννηθεί από κάποιον άλλο,
προφανώς και δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα.
Και έρχεσαι εσύ και αντιδράς μετά με τρόπους ανεξήγητους
 και δύσκολα ερμηνεύσιμους απο τους άλλους.
Επομένως αυτή είναι μία στάση μη αποδεκτή.
Κάτι που σίγουρα δεν έχει να μου (σου) δώσει
 ό,τι πραγματικά επιθυμείς

Αυτό θέλω να μοιραστώ προς το παρόν.
Γενικά χαλαρώνω και ηρεμώ και προσπαθώ να λέω "yolo" ευκολότερα 
(έτσι βρε γιατί κατά βάθος όλοι χιπστεράδες είμαστε YOLO) :P

Αμφιθυμία και αυπνίες και ισορροπίες που δύσκολα διατηρούνται.

Καποιοι...

Κάποιοι άνθρωποι είναι όμορφοι.
Δεν είναι απαραίτητο να μιλήσουν.
Σου βγάζουν κάτι ζεστό.
Και κάνουν και εσένα ομορφότερο.


Καλημέρα. :)

ειρωνεία

Όταν πλέον το "Η κόλαση μου είναι οι άλλοι" του Σαρτρ το έχεις απομυθοποιήσει και το έχεις αναγάγει σε ένα εντελώς άλλο επίπεδο, γνωρίζεις πως κάτι δεν πάει καλά.

Πλέον δε σε στενοχωρούν οι άλλοι.
Δεν έχουν καν αυτή την ικανότητα.
Δεν είναι σε θέση
Γιατί? (θα αναρωτηθείς, δεδομένου ότι καθημερινά αλληλεπιδράμε με άλλους, ετεροκαθοριζόμαστε από αυτούς και χαιρόμαστε την παρουσία τους)

Θα σου απαντήσω.

Γιατι ο ίδιος σου ο εαυτός είναι ο μεγαλύτερος σου εχθρός
ή ναι, αν θέλω να επαναπαυτώ κάπως και να πω πως τις καταστάσεις δεν τις διαμορφώνουμε εμείς, τότε οι συμπαντικοί νόμοι (ο θεός, ή όπως ο καθένας το λέει) γελούν χαιρέκακα με διάφορα συμβάντα που μπορεί να μας τυχαίνουν.

Η ζωή δεν είναι όμορφη πάντα, έχει τις στιγμές της.

Είναι όμως σκληρή. Πάντα.

Και ακόμη και αν προσπαθήσεις και "δεχτείς τα χτυπήματα της" (για να το πω και dramaqueen-ιστικα)
μπορεί ποτέ να μην αλλάξει η νομοτέλεια που σε περιβάλλει.



Εύχομαι και αυτό να πρόκειται για μία ακόμη καταθλιπτική έξαρση και όχι για τη διαπίστωση μίας πάγιας κατάστασης.

ένα από τα πιό όμορφα πράγματα που έχω κάνει.

Σου μάζεψα τα δάκρυα.

Ξάπλωσα δίπλα σου

στο πάτωμα.

Είσαι πανέμορφη.

Σου μάζεψα τα δάκρυα.

Και σε αγκάλιασα.

Και δε ζορίστηκα.

Σ αγαπάω με έναν παράξενο τρόπο.

Με περιβάλλετε...

Είστε θολοί και εγωιστές.
Και δεν το λέω έχοντας στο νού μου το να σας κριτικάρω.
Έτσι είστε και έτσι διαμορφωθήκατε απο τα διάφορα βιώματα σας
και απο τις χιλιάδες σκέψεις που καθημερινά σας φυλακίζουν,
αντί να σας απελευθερώνουν.
Και εν τέλει αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι ο εγωκεντρισμός σας,
όσο καλά και αν προσπαθείτε να τον συγκαλύψετε.
Δυστυχώς για μένα, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως είστε όμορφοι και έξυπνοι
όσο και αν πλέον κανείς σας δεν το δείχνει.

Φοβάμαι

Φοβάμαι...
Γιατι δεν ξέρω το πώς και το τί.
Γιατί δεν ξέρω με τί έχω να συγκριθώ
και γιατί αγνοώ το πώς να σε διεκδικήσω.



Το τι θέλω πλέον μπορεί να είναι άνευ σημασίας.
Το τι θέλω πλεον μπορεί να μην είναι υλοποιήσιμο.
Δεν μπορείς να με ξεκλειδώσεις.
Απότι φαίνεται ούτε εγώ μπορώ.

Μα αν προσπαθούσες μία θα προσπαθούσα δέκα.

Κάτι στιγμές

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που απλά απορώ και προβληματίζομαι
Για όλους, για εμένα και για εσένα.
Δεν ξέρω.
Ίσως είμαι ανασφαλής.
Ίσως βέβαια και εσύ να δημιουργείς αντιφάσεις και να με κάνεις να αμφιβάλλω.
Ίσως ο εγωισμός πλέον είναι αυτό που καθοδηγεί ορισμένα άτομα.
Ο εγωισμός ή ίσως ο σταρχιδισμός.
Δεν ξέρω....







(απλά εγώ δεν πρόκειται να πνίξω κάτι. Ξέρω τι θέλω. Θα το διεκδικήσω. Και αν εσύ δεν ξέρεις να κινείσαι όπως πρέπει, αν δεν έχεις μάθει να φέρεσαι, ποτέ δεν είναι αργά, θα σου μάθω εγώ.)

http://www.youtube.com/watch?v=nGhes-VIC94

Ζόρικη κατάσταση

Και αν πλέον δε θέλω να μη ζω,
Και αν θέλω να πάψω να είμαι νεκρός,
και να λέγομαι εγωιστής και παθολογικός χαρακτήρας,
τον τρόπο για να αλλάξω αγνοώ.
Ντρέπομαι να σας μιλήσω και ό,τι βγαίνει είναι ψέμα ή υπερβολή ή κάτι τέλοσπαντων που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια μου.
Εύχομαι να καταπολεμήσω τη δυσχέρεια αυτή,
μα αν δε γίνει η αρχή βρίσκεσαι στο στάδιο της μη ύπαρξης και της απάθειας.
Θα αρχίσω να γελάω πιο πολύ, ίσως αυτή να είναι η λύση

Τι σκέφτομαι τώρα? Εσένα

Με βαζεις και σκεφτομαι πραγματα.

Διάφορα.

Και θέλω να κάνω διάφορα μαζί σου.
Να περάσω χρόνο κλπ.

Έχουμε να δώσουμε κάτι. Ο ένας στον άλλο.

Και δε με νοιάζει. Μου αρέσεις, όσο και αν δε μου βγει σε καλό

Το δηλώνω.

(: 


(κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό... Όμορφα λοιπόν)

Καλημέρα

Μία αίσθηση, παραξενη.

Θελω να σου μιλησω πραγματικα.


Να σκεφτω μαζι σου.

Εχεις κατι ομορφο κάπου εκεί. Μέσα σου.




ΥΓ. όλοι μας είμαστε διαφορετικοί. τόσο διαφορετικοι. Ενθουσιάζομαι 

3. η λύση, ή οχι ακριβώς

                                                                              3                                                                                             Η Λύση, ή όχι ακριβώς

Θα σου πω τι θα ήταν το ιδανικό. Ο κόσμος αυτός, ο «περιρρέων» (όπως θα λεγε και κάπως πιο περίτεχνα) τον οποίο εγώ θέλω –ειλικρινά- να ζήσω εις ολόκληρον….-                    

Περίμενε λιγο! Έχασα τον ειρμό της σκέψης μου…

1. .Η μάνα μου με φωνάζει να της δώσω τυχόν άπλυτα (Να τι έχει σημασία στη ζωή μας πλέον! Να τι μας προβληματίζει. Είδες? Ο κόσμος που λέγαμε, ο «περιρρέων», αυτός βρε που με αηδιάζει)… θα μου πεις βεβαια εσυ, μα πώς θα ζήσουμε αν δε λύσουμε καθημερινα χρηστικά ζητήματα? Θα σου απαντήσω άλλη στιγμη σε αυτό γιατι ξεφεύγουμε.

2.Ο μπαμπάς με ρώτησε αν έχω πλύνει το μαγιό μου (εν τέλει είχε αλάτι πάνω :P).

Μου είπε «αν είσαι πιωμένος αυτό μοιάζει με εξώφυλλο από CD των Joy Division». Ξέρεις ρε, αυτό με τις ασπρόμαυρες παράλληλες γραμμές, το Unknown Pleasures. (ισχύει όντως τώρα που το παρατηρώ) Ναι, ναι όντως πολύ προχώ ο μπαμπάς αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό!                                                         

Πες μου τώρα εγώ πώς να συνεχίσω. Τώρα που το σπίτι έχει γεμίσει θόρυβο. Που τον έναν τον νοιάζει τι θα φάει και που η άλλη έβαλε πλυντήριο. Πες μου ΄τωρα πώς να συνεχίσω…..

(Φως)

(Όλοι χρειαζόμαστε λίγο φως
και εσύ και εγώ και ο καθένας.
Ακόμη και όσοι είναι πλέον μονόχνωτοι, βαρετοί και αφελείς.
Ναι, ακόμη και αυτοί που μπορεί να αποκαλέσεις υποδεέστερους.
Αλλα σίγουρα και οι καταξιωμένοι, οι φαινομενικά ολοκληρωμένοι.
Όλοι έχουμε ανάγκη το φως
ακόμη και αν δεν το θέλουμε.
Το φως, τώρα, τί είναι, θα ρωτήσεις
Μακάρι να ξερα.)

2. η πραγματικότητα

                                                                              2                                                                                                                                                     Η Πραγματικότητα

Ζω σε δύο κόσμους. 

Αυτό των σκέψεών μου και αυτόν που βρίσκεται γύρω μου. 

Κοίτα ο δεύτερος δε μου αρέσει. Δε μου ταιριάζει, αν και προσπαθώ. Έχει ανθρώπους παράξενους και μισούς. Έχει αντικείμενα που πέφτουν, χαλάνε, σπάνε. Αντικείμενα που καταλαμβάνουν χώρο. Το γραφείο μου είναι γεμάτο από δαύτα. Από κρέμες για την ακμή, μέχρι μικρά αδιάβαστα μυθιστορήματα (Μπορις Βιαν-έχουν μαύρα μεσάνυχτα), μέχρι κάρτες φαρμακείων και ξυριστικές μηχανές. Με ενοχλεί να τα βλέπω. Θέλω να τα βάλω όλα σε ένα κουτί και να τα βγάλω απ΄ τη μέση. Βασικά όχι, θέλω να τα πετάξω στα σκουπίδια. Όμως σκέφτομαι το κόστος τους, ή το γεγονός ότι θα μείνω χωρίς…τίποτα. Χωρίς εφόδια δηλαδή για να τα βγάλω πέρα με τον κόσμο αυτό που με περιτριγυρίζει. Τον κόσμο που σου είπα ότι δε μου αρέσει. Δυστυχώς αυτός ζητά μονάχα τέτοια. Υλικά δηλαδή και αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Όχι τις σκέψεις. Ή τουλάχιστον όχι τις σκέψεις μου. Αυτές, είπαμε, από μόνες τους συνθέτουν έναν άλλον κόσμο. Τον δεύτερο κόσμο στον οποίο ζω. Εύχομαι όλοι μας και όχι μονο εγώ. Το δεύτερο θα με κάνει να νιώσω πολύ μόνος -(πιθανότατα ισχύει παρ’ όλα αυτά)-,  θα με κλείσει στον εαυτό μου και θα με τοποθετήσει αρκετά πιο ψηλά από τους άλλους. Δεν το θέλω αυτό (για να μην με αποκαλέσεις πνευματικό ελιτιστή το λέω!). Θέλω να είμαι δίπλα τους. Αλήθεια! Αρκεί να το αντέχω και να το (/με) αντέχουν και αυτοί και να μην βαριέμαι.

1. πριν την αρχή

1

                                                                      Πρίν την αρχή

Γράφω πάνω σε αποκόμματα περιοδικών σουντόκου. Πάνω σε αυτές τις ψιλοτσαλακωμένες, μουτζουρωμένες κόλλες. Λύνοντας σουντόκου απλοποιείς τόσο τη σκέψη σου που ουσιαστικά ζορίζεσαι να συμβαδίσεις με τον τρόπο σκέψης που απαιτείται. Αν και είναι απλός, όπως είπα. Αν και είναι καθαρά τεχνικός και μαθηματικός. Καμία σχέση δηλαδή με ό, τι σκέφτεσαι. Με όσα περνούν δηλαδή κάθε στιγμή από το νου σου και σε προβληματίζουν, σε ζορίζουν, σε απορροφούν. Είναι δύσκολο να κάνεις απλές σκέψεις. Αυτό είναι το πρόβλημά σου. Αυτό είναι τουλάχιστον το δικό μου πρόβλημα. Επιλέγω τη δύσκολη διαδρομή Συχνά την ακατόρθωτη. Αφήνοντας τα πράγματα μετέωρα. Εκεί κάπου στη μέση. Ανολοκλήρωτα.