Απ'τη στιγμή που θες πολλά πράγματα ταυτόχρονα, εν τέλει καταλήγεις στο να μη θέλεις τίποτα ουσιαστικά. Μα έτσι δεν επικεντρώνεσαι πουθενά, δεν κοπιάζεις -πρακτικά- για τίποτα. Όποια αιτία και αν έχεις, όποια δικαιολογία και αν προβάλλεις στον εαυτό σου, το σίγουρο είναι πως πρέπει να αλλάξεις ρότα, να κάνεις άλλες επιλογές.
Ναι, αδικίες συμβαίνουν και ναι, σε παίρνουν από κάτω.
Μπορεί να σου χαλάνε τη μέρα.
Μπορεί να σου αλλοιώνουν τη συμπεριφορά.
Μπορεί να σε κάνουν μίζερο.
Η αλήθεια όμως είναι ότι μπορεί να παραμένεις προσκολλημένος σε αυτές και να τους επιτρέπεις να έχουν την επίδραση αυτή πάνω σου. Να μη σκέφτεσαι πλέον τι συμβαίνει γύρω σου, τι σου προσφέρεται κλπ. Αλλά, αντίθετα, να ελπίζεις, να προσδοκείς, να περιμένεις. Μα έτσι ζείς ουσιαστικά? Σαφέστατα όχι. Στη χειρότερη περίπτωση μπαίνεις και στη διαδικασία της υποκατάστασης. Κάνεις όντως επιλογές, φαινομενικά αφήνεσαι. Όμως στόχος σου δεν είναι να ζήσεις όλα όσα εκείνη τη στιγμή "ζεις" (επιφανειακά, χωρίς κανένα θετικό συναίσθημα) αλλά να προσπαθήσεις να ζήσεις αυτό το "άλλο", αυτό που μέσα σου θες, μέσα από πράγματα που το θυμίζουν ή που απλά σε κάνουν προσωρινά να ξεχαστείς.
Τι το γνήσιο μπορείς να χτίσεις έτσι? Τίποτα. Για αυτό και είναι εξ ορισμού λανθασμένος ο συγκεκριμένος τρόπος διαχείρισης. Η συνεχής ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων σκέψεων που σε αποτρέπουν από την ενασχόληση με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο και την εκτίμηση οποιασδήποτε άλλης εμπειρίας, στο τέλος θα σε οδηγήσει στο μούδιασμα. Σε ένα συνεχές μούδιασμα που δε θα σου επιτρέπει να αλληλεπιδράς με την πραγματικότητα. Αν δεν το έχει ήδη κάνει...
Και θα είναι κρίμα όταν θα ξέρεις ότι όλα αυτά γύρω σου, ίσως να αξίζουν περισσότερο από όσα έχεις στο μυαλό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου