-Από τη στιγμή που έχεις χτίσει ενα οικοδόμημα ή τουλάχιστον έχεις βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό στην ανέγερσή του, είσαι σε θέση να επιβλέπεις πως αυτό εξελίσσεται και διαμορφώνεται. -
Όταν -στη σπάνια αυτή περίπτωση όπου- προκαλούνται ακραίες εξάρσεις απ'την πλευρά ενός ατόμου, που πηγάζουν από τη στάση του ατόμου αυτού προς αυτόν που βρίσκεται απέναντί του (ή δίπλα του, ή κάτω ή πάνω από αυτόν--->όχι στο φυσικό χώρο προφανώς), σημαίνει πως το άλλο άτομο έχει κερδίσει την έγνοια αυτή προς το προσωπό του και είναι δεκτό το να συμβαίνει η έξαρση μπροστά του. Κάθε τέτοια αρνητική έξαρση, πέραν του αντικειμενικά θλιβερού αντικτύπου της, είναι μολαταύτα δειγματική -εξ αντιδιαστολής- του μεγέθους της "συμπάθειας" του ατόμου προς τον κάθε απέναντι (κλπ). Με την έννοια της συμπάθειας τίθεται εδώ η νοητή τοποθέτηση του απέναντι σε μία υψηλή θέση της -επίσης νοητής- κατάταξης που το άτομο έχει συνθέσει. Σε κάθε περίπτωση, η τοποθέτηση αυτή δεν αποτελεί "χάρη" ή απόρροια απλά του γεγονότος ότι το άτομο είναι θετικά διακείμενο προς τον απέναντι. Αντιθέτως είναι μία αναγκαία τοποθέτηση, καθώς αυτό επέβαλε η συμπεριφορά του απέναντι, δεδομένου ότι μπορεί να παρουσίασε εξαίρετα ή συγκινητικά στοιχεία. Η συμπεριφορά αυτή του απέναντι και αντίστοιχα η αλληλεπίδρασή της με τη συμπεριφορά του ατόμου είναι αυτές που κρατούν το οικοδόμημα σταθερό ή χτίζουν και άλλους ορόφους σε αυτό
Το παραπάνω δεν αναιρείται στην περίπτωση που το άτομο παύει να νιώθει άνετα με τον απέναντι. Δεν καταστρέφονται τα κεκτημένα του. Απλά από ένα σημείο και μετά, ο προσωπικός ζωτικός χώρος καταπνίγεται τόσο -όχι απαραίτητα από την ενέργεια κάποιου αλλά ίσως και από την απουσία αυτής- που τον αποζητάς με τρόπο άσχημο, αγενή, ωμό και απότομο.
επίσης με φοβίζει το γεγονός ότι μπορεί για κάποιον το οικοδόμημα να έχει 5 ορόφους ενώ για κάποιον άλλο 2