2. η πραγματικότητα

                                                                              2                                                                                                                                                     Η Πραγματικότητα

Ζω σε δύο κόσμους. 

Αυτό των σκέψεών μου και αυτόν που βρίσκεται γύρω μου. 

Κοίτα ο δεύτερος δε μου αρέσει. Δε μου ταιριάζει, αν και προσπαθώ. Έχει ανθρώπους παράξενους και μισούς. Έχει αντικείμενα που πέφτουν, χαλάνε, σπάνε. Αντικείμενα που καταλαμβάνουν χώρο. Το γραφείο μου είναι γεμάτο από δαύτα. Από κρέμες για την ακμή, μέχρι μικρά αδιάβαστα μυθιστορήματα (Μπορις Βιαν-έχουν μαύρα μεσάνυχτα), μέχρι κάρτες φαρμακείων και ξυριστικές μηχανές. Με ενοχλεί να τα βλέπω. Θέλω να τα βάλω όλα σε ένα κουτί και να τα βγάλω απ΄ τη μέση. Βασικά όχι, θέλω να τα πετάξω στα σκουπίδια. Όμως σκέφτομαι το κόστος τους, ή το γεγονός ότι θα μείνω χωρίς…τίποτα. Χωρίς εφόδια δηλαδή για να τα βγάλω πέρα με τον κόσμο αυτό που με περιτριγυρίζει. Τον κόσμο που σου είπα ότι δε μου αρέσει. Δυστυχώς αυτός ζητά μονάχα τέτοια. Υλικά δηλαδή και αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Όχι τις σκέψεις. Ή τουλάχιστον όχι τις σκέψεις μου. Αυτές, είπαμε, από μόνες τους συνθέτουν έναν άλλον κόσμο. Τον δεύτερο κόσμο στον οποίο ζω. Εύχομαι όλοι μας και όχι μονο εγώ. Το δεύτερο θα με κάνει να νιώσω πολύ μόνος -(πιθανότατα ισχύει παρ’ όλα αυτά)-,  θα με κλείσει στον εαυτό μου και θα με τοποθετήσει αρκετά πιο ψηλά από τους άλλους. Δεν το θέλω αυτό (για να μην με αποκαλέσεις πνευματικό ελιτιστή το λέω!). Θέλω να είμαι δίπλα τους. Αλήθεια! Αρκεί να το αντέχω και να το (/με) αντέχουν και αυτοί και να μην βαριέμαι.