Συχνά δεν είναι από δειλία όταν οι άνθρωποι αντί να κάνουν βήματα προς τα μπρος
περπατούν προς τα πλάγια.
Άλλωστε αν ήταν απόρροια της δειλίας όλη αυτή η συναισθηματική και νοητική μετακίνηση,
είτε θα ήταν προς τα πίσω (δηλαδή η "κάθε φύσης" σχέση θα υποβιβαζόταν, θα αποκτούσε ξαφνικά μικρότερο νόημα),
είτε τα βήματα θα άρχιζαν σιγά σιγά να γίνονται όλο και πιο ασταθή (οπότε και μαθηματικά θα επερχόταν η ρήξη ακριβώς γιατί η αργή και διστακτική κατεύθυνση κάθε ανθρώπου θα ήταν από άλλες κατευθύνσεις)
όχι, δεν είναι από δειλία.
Είναι εξορθολογισμός και λύση μίας κατάστασης που εξ ορισμού ζορίζει, η κατάσταση του "απροσδιόριστου", του "ενδιάμεσου" και του "ανεξήγητου"
όχι, δε θεωρώ πως πρέπει οι ανθρώπινες σχέσεις να μπαίνουν σε στεγανά απαραίτητα "πληρώντας προυποθέσεις", ωστόσο θεωρώ πως αυτά και οι συγκεκριμενοποιήσεις ειδικότερα, είναι ευκολώτερα διαχειρίσιμες.
Και ορισμένα συναισθήματα δεδομένου ότι είναι τόσο περίεργα και αντιφατικά (έντονα και αδύναμα)
δεν οδηγούν σε κάτι χειροπιαστό, ακριβώς επειδή δεν είναι επιδεκτικά εξωτερίκευσης. Και αυτό δεν είναι κακό, απλά δε μετουσιώνεται -και καλώς πιστεύω- σε κάτι άλλο, χωρίς -πάλι- να είναι αυτό.
*****http://www.youtube.com/watch?v=Z0XwOjSpdbc
περπατούν προς τα πλάγια.
Άλλωστε αν ήταν απόρροια της δειλίας όλη αυτή η συναισθηματική και νοητική μετακίνηση,
είτε θα ήταν προς τα πίσω (δηλαδή η "κάθε φύσης" σχέση θα υποβιβαζόταν, θα αποκτούσε ξαφνικά μικρότερο νόημα),
είτε τα βήματα θα άρχιζαν σιγά σιγά να γίνονται όλο και πιο ασταθή (οπότε και μαθηματικά θα επερχόταν η ρήξη ακριβώς γιατί η αργή και διστακτική κατεύθυνση κάθε ανθρώπου θα ήταν από άλλες κατευθύνσεις)
όχι, δεν είναι από δειλία.
Είναι εξορθολογισμός και λύση μίας κατάστασης που εξ ορισμού ζορίζει, η κατάσταση του "απροσδιόριστου", του "ενδιάμεσου" και του "ανεξήγητου"
όχι, δε θεωρώ πως πρέπει οι ανθρώπινες σχέσεις να μπαίνουν σε στεγανά απαραίτητα "πληρώντας προυποθέσεις", ωστόσο θεωρώ πως αυτά και οι συγκεκριμενοποιήσεις ειδικότερα, είναι ευκολώτερα διαχειρίσιμες.
Και ορισμένα συναισθήματα δεδομένου ότι είναι τόσο περίεργα και αντιφατικά (έντονα και αδύναμα)
δεν οδηγούν σε κάτι χειροπιαστό, ακριβώς επειδή δεν είναι επιδεκτικά εξωτερίκευσης. Και αυτό δεν είναι κακό, απλά δε μετουσιώνεται -και καλώς πιστεύω- σε κάτι άλλο, χωρίς -πάλι- να είναι αυτό.
*****http://www.youtube.com/watch?v=Z0XwOjSpdbc
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι, δε θεωρώ πως πρέπει οι ανθρώπινες σχέσεις να μπαίνουν σε στεγανά απαραίτητα "πληρώντας προυποθέσεις"
Διαβάζω και σκέφτομαι.. πόσο και γιατί χρειαζόμαστε ακόμη αυτά τα στεγανά.. και γιατί να μας περιορίζουν..;
Διαβάζω και χαίρομαι με αυτό που ηχεί στα αφτιά μου.. :)
χαχαχα τιποτα δεν ηχει στα αυτια σου! παραισθησεις? :P
ΔιαγραφήΟύτε εγώ θεωρώ ότι πρέπει, αυτό που λέω είναι ότι πολλές φορές τα επιθυμούμε εμείς οι ίδιοι αυτά τα στεγανά (τα οποία παρεμπιπτόντως δε μας περιορίζουν απαραίτητα!)
ένας δρόμος για να είναι ασφαλής χρειάζεται τα κιγκλιδώματα, ούτως ώστε να προστατεύεται αυτός που περνά από πιθανή πτώση και τραυματισμό (σοβαρό ή μη).
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν πολλές διαδρομές και ανάλογοι δρόμοι! Συνεχείς -με ή χωρίς απότομες- στροφές, απότομη κλίση εδάφους, λακούβες ή χαλίκια, κατακρημνίσεις βράχων κ.ο.κ
Επιθυμεί κάποιος να διαλέξει τον σίγουρο δρόμο που ξέρει ότι θα τον βγάλει κάπου ή τον άγνωστο που δεν ξέρει που θα βρεθεί;
Καλά Χριστούγεννα!!!
καλά να περνάς! :))
δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα σου! είναι αρκετά διαφορετική η προσέγγιση του καθένα! :)
Διαγραφήεπίσης και επίσης!!
Καλησπερα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλως σε βρηκα!!!
Πολυ ωραιο μπλογκ!!!
να είσαι καλά! θα σε διαβάσω!
Διαγραφή