ένα από τα πιό όμορφα πράγματα που έχω κάνει.

Σου μάζεψα τα δάκρυα.

Ξάπλωσα δίπλα σου

στο πάτωμα.

Είσαι πανέμορφη.

Σου μάζεψα τα δάκρυα.

Και σε αγκάλιασα.

Και δε ζορίστηκα.

Σ αγαπάω με έναν παράξενο τρόπο.

Με περιβάλλετε...

Είστε θολοί και εγωιστές.
Και δεν το λέω έχοντας στο νού μου το να σας κριτικάρω.
Έτσι είστε και έτσι διαμορφωθήκατε απο τα διάφορα βιώματα σας
και απο τις χιλιάδες σκέψεις που καθημερινά σας φυλακίζουν,
αντί να σας απελευθερώνουν.
Και εν τέλει αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι ο εγωκεντρισμός σας,
όσο καλά και αν προσπαθείτε να τον συγκαλύψετε.
Δυστυχώς για μένα, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως είστε όμορφοι και έξυπνοι
όσο και αν πλέον κανείς σας δεν το δείχνει.

Φοβάμαι

Φοβάμαι...
Γιατι δεν ξέρω το πώς και το τί.
Γιατί δεν ξέρω με τί έχω να συγκριθώ
και γιατί αγνοώ το πώς να σε διεκδικήσω.



Το τι θέλω πλέον μπορεί να είναι άνευ σημασίας.
Το τι θέλω πλεον μπορεί να μην είναι υλοποιήσιμο.
Δεν μπορείς να με ξεκλειδώσεις.
Απότι φαίνεται ούτε εγώ μπορώ.

Μα αν προσπαθούσες μία θα προσπαθούσα δέκα.

Κάτι στιγμές

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που απλά απορώ και προβληματίζομαι
Για όλους, για εμένα και για εσένα.
Δεν ξέρω.
Ίσως είμαι ανασφαλής.
Ίσως βέβαια και εσύ να δημιουργείς αντιφάσεις και να με κάνεις να αμφιβάλλω.
Ίσως ο εγωισμός πλέον είναι αυτό που καθοδηγεί ορισμένα άτομα.
Ο εγωισμός ή ίσως ο σταρχιδισμός.
Δεν ξέρω....







(απλά εγώ δεν πρόκειται να πνίξω κάτι. Ξέρω τι θέλω. Θα το διεκδικήσω. Και αν εσύ δεν ξέρεις να κινείσαι όπως πρέπει, αν δεν έχεις μάθει να φέρεσαι, ποτέ δεν είναι αργά, θα σου μάθω εγώ.)

http://www.youtube.com/watch?v=nGhes-VIC94

Ζόρικη κατάσταση

Και αν πλέον δε θέλω να μη ζω,
Και αν θέλω να πάψω να είμαι νεκρός,
και να λέγομαι εγωιστής και παθολογικός χαρακτήρας,
τον τρόπο για να αλλάξω αγνοώ.
Ντρέπομαι να σας μιλήσω και ό,τι βγαίνει είναι ψέμα ή υπερβολή ή κάτι τέλοσπαντων που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια μου.
Εύχομαι να καταπολεμήσω τη δυσχέρεια αυτή,
μα αν δε γίνει η αρχή βρίσκεσαι στο στάδιο της μη ύπαρξης και της απάθειας.
Θα αρχίσω να γελάω πιο πολύ, ίσως αυτή να είναι η λύση

Τι σκέφτομαι τώρα? Εσένα

Με βαζεις και σκεφτομαι πραγματα.

Διάφορα.

Και θέλω να κάνω διάφορα μαζί σου.
Να περάσω χρόνο κλπ.

Έχουμε να δώσουμε κάτι. Ο ένας στον άλλο.

Και δε με νοιάζει. Μου αρέσεις, όσο και αν δε μου βγει σε καλό

Το δηλώνω.

(: 


(κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό... Όμορφα λοιπόν)

Καλημέρα

Μία αίσθηση, παραξενη.

Θελω να σου μιλησω πραγματικα.


Να σκεφτω μαζι σου.

Εχεις κατι ομορφο κάπου εκεί. Μέσα σου.




ΥΓ. όλοι μας είμαστε διαφορετικοί. τόσο διαφορετικοι. Ενθουσιάζομαι 

3. η λύση, ή οχι ακριβώς

                                                                              3                                                                                             Η Λύση, ή όχι ακριβώς

Θα σου πω τι θα ήταν το ιδανικό. Ο κόσμος αυτός, ο «περιρρέων» (όπως θα λεγε και κάπως πιο περίτεχνα) τον οποίο εγώ θέλω –ειλικρινά- να ζήσω εις ολόκληρον….-                    

Περίμενε λιγο! Έχασα τον ειρμό της σκέψης μου…

1. .Η μάνα μου με φωνάζει να της δώσω τυχόν άπλυτα (Να τι έχει σημασία στη ζωή μας πλέον! Να τι μας προβληματίζει. Είδες? Ο κόσμος που λέγαμε, ο «περιρρέων», αυτός βρε που με αηδιάζει)… θα μου πεις βεβαια εσυ, μα πώς θα ζήσουμε αν δε λύσουμε καθημερινα χρηστικά ζητήματα? Θα σου απαντήσω άλλη στιγμη σε αυτό γιατι ξεφεύγουμε.

2.Ο μπαμπάς με ρώτησε αν έχω πλύνει το μαγιό μου (εν τέλει είχε αλάτι πάνω :P).

Μου είπε «αν είσαι πιωμένος αυτό μοιάζει με εξώφυλλο από CD των Joy Division». Ξέρεις ρε, αυτό με τις ασπρόμαυρες παράλληλες γραμμές, το Unknown Pleasures. (ισχύει όντως τώρα που το παρατηρώ) Ναι, ναι όντως πολύ προχώ ο μπαμπάς αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό!                                                         

Πες μου τώρα εγώ πώς να συνεχίσω. Τώρα που το σπίτι έχει γεμίσει θόρυβο. Που τον έναν τον νοιάζει τι θα φάει και που η άλλη έβαλε πλυντήριο. Πες μου ΄τωρα πώς να συνεχίσω…..

(Φως)

(Όλοι χρειαζόμαστε λίγο φως
και εσύ και εγώ και ο καθένας.
Ακόμη και όσοι είναι πλέον μονόχνωτοι, βαρετοί και αφελείς.
Ναι, ακόμη και αυτοί που μπορεί να αποκαλέσεις υποδεέστερους.
Αλλα σίγουρα και οι καταξιωμένοι, οι φαινομενικά ολοκληρωμένοι.
Όλοι έχουμε ανάγκη το φως
ακόμη και αν δεν το θέλουμε.
Το φως, τώρα, τί είναι, θα ρωτήσεις
Μακάρι να ξερα.)

2. η πραγματικότητα

                                                                              2                                                                                                                                                     Η Πραγματικότητα

Ζω σε δύο κόσμους. 

Αυτό των σκέψεών μου και αυτόν που βρίσκεται γύρω μου. 

Κοίτα ο δεύτερος δε μου αρέσει. Δε μου ταιριάζει, αν και προσπαθώ. Έχει ανθρώπους παράξενους και μισούς. Έχει αντικείμενα που πέφτουν, χαλάνε, σπάνε. Αντικείμενα που καταλαμβάνουν χώρο. Το γραφείο μου είναι γεμάτο από δαύτα. Από κρέμες για την ακμή, μέχρι μικρά αδιάβαστα μυθιστορήματα (Μπορις Βιαν-έχουν μαύρα μεσάνυχτα), μέχρι κάρτες φαρμακείων και ξυριστικές μηχανές. Με ενοχλεί να τα βλέπω. Θέλω να τα βάλω όλα σε ένα κουτί και να τα βγάλω απ΄ τη μέση. Βασικά όχι, θέλω να τα πετάξω στα σκουπίδια. Όμως σκέφτομαι το κόστος τους, ή το γεγονός ότι θα μείνω χωρίς…τίποτα. Χωρίς εφόδια δηλαδή για να τα βγάλω πέρα με τον κόσμο αυτό που με περιτριγυρίζει. Τον κόσμο που σου είπα ότι δε μου αρέσει. Δυστυχώς αυτός ζητά μονάχα τέτοια. Υλικά δηλαδή και αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Όχι τις σκέψεις. Ή τουλάχιστον όχι τις σκέψεις μου. Αυτές, είπαμε, από μόνες τους συνθέτουν έναν άλλον κόσμο. Τον δεύτερο κόσμο στον οποίο ζω. Εύχομαι όλοι μας και όχι μονο εγώ. Το δεύτερο θα με κάνει να νιώσω πολύ μόνος -(πιθανότατα ισχύει παρ’ όλα αυτά)-,  θα με κλείσει στον εαυτό μου και θα με τοποθετήσει αρκετά πιο ψηλά από τους άλλους. Δεν το θέλω αυτό (για να μην με αποκαλέσεις πνευματικό ελιτιστή το λέω!). Θέλω να είμαι δίπλα τους. Αλήθεια! Αρκεί να το αντέχω και να το (/με) αντέχουν και αυτοί και να μην βαριέμαι.

1. πριν την αρχή

1

                                                                      Πρίν την αρχή

Γράφω πάνω σε αποκόμματα περιοδικών σουντόκου. Πάνω σε αυτές τις ψιλοτσαλακωμένες, μουτζουρωμένες κόλλες. Λύνοντας σουντόκου απλοποιείς τόσο τη σκέψη σου που ουσιαστικά ζορίζεσαι να συμβαδίσεις με τον τρόπο σκέψης που απαιτείται. Αν και είναι απλός, όπως είπα. Αν και είναι καθαρά τεχνικός και μαθηματικός. Καμία σχέση δηλαδή με ό, τι σκέφτεσαι. Με όσα περνούν δηλαδή κάθε στιγμή από το νου σου και σε προβληματίζουν, σε ζορίζουν, σε απορροφούν. Είναι δύσκολο να κάνεις απλές σκέψεις. Αυτό είναι το πρόβλημά σου. Αυτό είναι τουλάχιστον το δικό μου πρόβλημα. Επιλέγω τη δύσκολη διαδρομή Συχνά την ακατόρθωτη. Αφήνοντας τα πράγματα μετέωρα. Εκεί κάπου στη μέση. Ανολοκλήρωτα.