Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Μα.

Μα το φωνάζω μέσα μου καθημερινά,
το φωνάζω περιμένοντας απέλπιδα πως θα το ακούσεις.
Μη βγάζοντας όμως κανέναν ήχο, μη εξωτερικεύοντας το αυτονόητο και αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσεις, ίσως να μη γνωρίζεις τίποτα. 
Θα έπρεπε.

Και αν ακόμη κάποτε το γνώριζες, ίσως τώρα το ξεχνάς.
Μα.

Και κουράζομαι να το φωνάζω και κουράζομαι να ζορίζομαι και να πιστεύω ότι κάθε μέρα που περνάει μπορεί το "αυτονόητο" να αλλάζει, η θερμοκρασία να πέφτει, η απόσταση να μεγαλώνει.

Ίσως θα πρέπει να το διεκδικήσω πιο σθεναρά.
Σθεναρά?
Εδώ δεν το διεκδικώ ούτε κατ'ελάχιστον.
Πρακτικά τουλάχιστον.
Δε θα 'θελα να ξεχάσεις.

Λείπω ναι.
Μα αυτό δε σημαίνει κάτι.

Σίγουρα όλα είναι διαφορετικά.
Μα αυτό ποιοτικά δεν υποβαθμίζει τίποτα που ίσχυε πριν.

Ξέρω να ζυγίζω καταστάσεις, όπως επίσης και ανθρώπους.
όσο τεχνικό και αν ακούγεται αυτό.
Όπως επίσης ξέρω και να εκτιμώ κατά πόσο ένα βλέμμα είναι καθαρό.

Μα, ίσως να μην ξέρω πως να συμπεριφερθώ.
Μα, ίσως και να μη σε νοιάζει.

2 σχόλια: